کد مطلب:21225 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

ضعف هاي اخلاقي را در خود مشاهده ميكنم و احساسم اين است كه شايد خداوند از تقصيرم نگذرد،اين مانع مي شود كه كار مثبتي براي ديگران انجام دهم،وظيفه ام چيست؟

احساس خجلت شرمندگي در برابر خداوند نسبت به پيشينه هاي سوء خود از بهترين حالات روحي و معنوي و زمينه ساز توبه و جلب رحمت و عنايت پروردگار است. البته ضمن آن كه انسان همواره بايد از گذشته هاي سوءنگران و نسبت به آينده خود نيز بيمناك باشد در عين حال اين خوف و اندوه هرگز نبايد به گونه اي باشد كه انسان را مايوس و نااميد سازد. چه اين خود گناهي كبيره و دامي ابليسي است. خداوند منان رحمتي بي پايان دارد و از همه بندگان گنهكار خود دعوت نموده است كه به او التجا نموده و به سوي رحمت بيكرانش دست نياز بگشايند و وعده داده است كه اگر توبه نموده و دست از زشتي ها بشويند همه گناهان را خواهد بخشيد و آنان را مشمول لطف و كرم بي منتهاي خود خواهد كرد. از امام باقر(ع) روايت است: {Hليس من عبد مومن الا و في قلبه نوران نور خيفه و نور رجا لو وزن هذا لم يزد علي هذا ولو وزن هذا لم يزد علي هذاH}{M؛ هيچ بنده مومني نيست جز آنكه در ضميرش دو نور تابان است: «نور خوف» نسبت به كرده هاي پيشين و فرجام پسين و «نور اميد» به فضل و رحمت پروردگارM}، {V(وسائل، ج 2، ص 488)V}. كه اگر هر يك با ديگري سنجيده شود هيچ يك فزوني نخواهد يافت». بنابراين بايد با حفظ حالت التجا و تضرع دائمي در برابر خداوند اميد و رجا به عنايات واسعه خداي رحمان و بنده نواز را نيز در دل بالا بريد و رجا را همسان در دل جاي دهيد. زيرا غلبه خوف موجب يأس و غلبه رجا موجب جرئت بر گناه است ولي تساوي آن دو بهترين عامل بازدارنده از گناه وتشويق كننده به توبه و انجام عمل صالح مي باشد.